Woensdag 4 april is het als we om 08.00 uur onze ogen uitwrijven. Ontbijtje, een lekkere douche en we zijn weer klaar voor de nieuwe dag.
We trekken onze halfhoge wandelschoenen aan en lopen via een stuk strand naar een plek waar we het bos in kunnen. Volgens iemand die hier woont is dat een mooie wandeling en kom je hele mooie kreken en baaien tegen. Ook nu worden we gewaarschuwd voor die grote happers. Gek maar we hebben er nog niet één gezien. Toch maar eens speciaal voor naar op zoek gaan want het lijkt ons wel gaaf om zo’n grote joekel in het wild te zien.
De wandeling is mooi en van wat ons verteld is, is geen woord gelogen.
Het loopt langzamerhand naar laagtij dus ga ik alleen via het strand gewapend met camera, fles water in de rugzak en hoedje op naar een ongeveer 2,5 km verderop gelegen uitkijkpunt vlakbij Kulki (Cape Tribulation).Voor Marian is het tochtje iets teveel van het goede. De zon schijnt er genadeloos op los en het is echt heet. Onderweg moet ik mijn halfhoge schoenen uitdoen omdat ik een kreek moet doorwaden. Ik ben ongeveer een uur te vroeg namelijk.
Bij het uitkijkpunt aangekomen is het een klauterpartij via rotsblokken om boven te komen, maar het uitzicht is er wel fraai. Ik blijf een dik kwartier genieten van het uitzicht en maak een paar foto’s. Als ik via dezelfde weg terug ga naar de camping, kom ik halverwege een oudere zeer gebruinde man tegen. We begroeten elkaar en maken een praatje. Hij vraagt waar ik vandaan kom. Uit Nederland zeg ik, waarop hij zegt “Waarom spreken we dan geen Nederlands. Hij heet Rijkers en woont hier al 50 jaar. Hij heeft een zogenaamde “Cabin” aan het strand. Hij vraagt of ik de tijd heb want dan lopen we er even naartoe. Ik moet hem vriendelijk bedanken want Marian maakt zich ongerust als ik te lang weg blijf. Hij legt me uit hoe ik er via de weg kan komen voor het geval we nog op een ander moment langs willen komen. Geweldig is dat toch, wildvreemde mensen die je zo gastvrij tegemoet treden. We groeten elkaar en ik ga in flinke pas verder. Ik doe mijn T-shirt uit want dat is doorweekt. De laatste slok water gaat op. In mijn enthousiasme loop ik per abuis mijn “afslag” naar de camping voorbij en moet dus weer een eindje terug als ik mijn fout bemerk.
Marian reageert opgelucht als ze me weer ziet verschijnen want ik ben duidelijk langer weggebleven dan was geraamd. Ik neem gauw een verfrissende douche en was gelijk mijn kleren uit.
Rond 17.30 stelt Marian voor om te voet over de weg naar het punt te lopen waar ik geweest ben. Na een dik uur lopen zijn we er nog niet en het begint serieus donker te worden. We zijn de enigen op straat. Af en toe passeert er een auto maar verder is er geen sterveling op straat. Inmiddels schijnt de maan uitbundig en we zien vleermuizen voorbijschieten. Uit de bossen om ons heen horen we allerlei dierengeluiden maar van welke weten we niet precies. Om 19.15 uur zijn we weer terug. We genieten van een pizzaatje dat we bij de kampwinkel/ bar/ bistro besteld hebben.
Morgen op naar Cooktown maar eerst nog met Marian met de auto naar het uitkijkpunt. Volgens informatie is het vanaf een parkeerplaats nog maar 500 meter. Dat is te doen.
,-,-,-,-,-,-,-,-,
Today we made a walk over the beach in the direction of a section were we could go into the woods. A local told us yesterday about this walk and the beautiful scenery we would encounter. Indeed is was a great 1 hour walk.
When we came back I went for another walk to a lookout near Kulki ( Cape Tribulation) just 2,5 km’s away. Marian stayed “at home” because this would be to demanding for her. It was a very hot and sunny day. Armed with some water, my camera, hat and little backpack I took off. Underway I had to take off my walking boots as I needed to cross a knee deep creek. I was an hour early and the low tide wasn’t there yet.
The outlook was absolutely worth while climbing it. I stayed there for about 15 minutes and took some pictures. On the way back I ran into an older man with a deep sun browned skin. We made a chat and he asked me where I came from. I said Holland. So he said “Why aren’t we speaking Dutch them”. He originated from Holland but lived here for 50 years. He invited me to his cabin some 2 km in the direction where I came from. I told him that I was very nice to invite me but that Marian was waiting for me. So he explained to me how we could get to his place by car just in case I would change my mind.
When I came back Marian was glad to see me again as I was quit a bit later than estimated. Next time I’llk take the walky-talky with me. At 5.30 PM Marian suggested that we could walk to the same outlook over the road. After an hour we still didn’t find the correct exit so we decided to go back because it was getting dark already. At 7.15 PM we were back again. It was a lovely walk in the refreshing evening with al the exotic sounds in the wood, the sparkling creeks and flying foxes around us.
We ordered a pizza at the camping bar/ bistro for dinner. Tomorrow we leave for Cooktown but not before I have showed Marian the lookout I spoke about.
.-.-.-.-.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten