Zondag 17 juni is het alweer. We hebben dus gekampeerd bij een oud en verlaten huisje ongeveer 1 km van de hoofdweg waar het toegangshek naar Head of Bight is.
Het was een zeer donkere en hele stille nacht. We hebben nog nooit op een plaats gestaan waar het zo stil is. Je hoort helemaal niets, nul geluid. Alleen ’s morgens vroeg horen we zangvogeltjes.
Er hangt een hele vocht deken over het land maar de zon verdringt die naarmate hij hoger komt. Op een hek zien we twee grijze papagaaien met een rode borst. Ze gedragen zich alsof ze in de gaten hebben dat er iets anders is dan anders. Ja, wij zijn het jongens geen paniek.
We kunnen eindeloos ver over de boomloze vlakte kijken. De Nullarbor Plains is het grootste, platste stuk kalksteen ter wereld. Het is 200.000 vierkante kilometer groot. De laag kalksteen is 300 meter dik. Het was vroeger ooit een deel van de zeebodem. Het is meteen het grootste boomloze gebied dat er is.
Als we ons hebben opgefrist eten we onze graanpap buiten in de zon en in de luwte van de bus dus geen last van de kille wind.
We blijven lekker in de zon lummelen en gaan pas om 10.00 uur vertrekken op weg naar Ceduna ongeveer 300 km naar het oosten. Makkie.
Onderweg zien we het landschap een paar keer van karakter veranderen. Van kale vlakten naar vlakten met struiken en bomen. Maar ook relatief kale heuvels en gecultiveerde gronden voor landbouw en voor het houden van schapen.
Als we Ceduna binnenrijden herkennen we het centrum meteen weer. We zoeken een motel om te overnachten. Dat hebben we weer verdiend. Even wat luxe mag wel een keer.
-.-.-.-.-
Sunday 17 June. We stayed behind an old building about 1 km from the highway and near the entrance gates to Head of Bight. We have never been on such a quit and dark place. No sound, no nothing, zero.
Early in the morning the sun climbs rapidly in the clear blue sky but it is still very cold. There is an endless field with wet moist hanging over the plains. It won’t take long before the sun chases it away.
On a fence we are being watched by two Galahs. They behave like “Hé, what are you guys doing here”.
We can look as far as an eye can go over the plains. The Nullarbor was once part of the ocean floor. It’s the world’s biggest, flattest piece of limestone, covering an area of about 200,000 square kilometres and up to 300 meters thick with no trees what so ever.
We enjoy the sun while having our WeetBix and coffee. We leave at 10 AM and aim for Ceduna only 300 k’s away. Peace a cake.
When we enter Ceduna we recognize the centre immediately from an earlier visit. Tonight we want to stay in a motel. We think we deserved it.
-.-.-.-.-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten