Zo dat ziet er weer netjes uit. Alleen die grote ster in het midden van de voorruit trekt steeds de aandacht. Hij scheurt niet verder en dat is een geluk. Dat hebben we te danken aan een road train van Hamilton, een mijn bedrijf, die langs kwam. Bats, een klap en ja hoor. Dat wordt rekening man zoals ze in het leger zeggen.
Onze bus heeft geen cruise controle en op die honderden kilometers lange trajecten krijg je een zere hak van het steeds in dezelfde houding zitten. Ik heb daar wat op gevonden en wij noemen het gekscherend “Australische cruise controle”. Vanaf het begin heb ik een tak die ik gebruik om de bush mee in te gaan. Deze heeft toevallig de juiste lengte om hem tussen het gaspedaal en het stuur te klemmen. Precies 100 km/uur. Probleem opgelost.
Ongeveer 20 km buiten Exmouth naderen we het nationale park. Op een bord staat dat alle plaatsen bezet zijn maar dat geloven wij niet zo dus besluiten we door te rijden en de gok te wagen. Na zo’n 50 km komen we bij de rangerspost aan. Peter heet de ranger. Hij heeft nog een plek beschikbaar op nr. 9 bij Yardi Creek zo’n 50 km verderop. Hij vraagt of dat een bezwaar is. Nee dus. Het is toch niet voorstelbaar in Nederland dat je een plaatsje bespreekt 50 km verderop. Bij Yardi Creek is een onverharde doorsteek naar Coral Bay. Als ik Peter vraag of wij daar door kunnen, kijkt hij smalend naar onze bus en zegt “No way”.
Op weg naar ons plaatsje zie we een fors uit de kluiten gewassen leguaan of varaan de weg oversteken op zijn gemakje. Marian probeert vlug de camera te pakken maar het dier heeft ons al in de gaten en smeert hem de bosjes in. Toch mooi om zo’n dier in het wild te zien. Niet veel verder moet ik op de rem in een bocht want er steekt een koppel emoes over. Een stuk of vijf. Ze hebben geen haast en dit keer is Marian op tijd om een paar kiekjes van ze te maken.
Wanneer we bij Yardi Creek aankomen, worden we verrast door de ruime plaatsen en de geordendheid. Schitterende plek, maar wel zonder bomen, dus is het zaak dat we de bus zodanig parkeren dat we in de schaduw ervan kunnen zitten. Het zonnescherm dat ik aan de bus bevestig helpt een stuk.
We zijn er al vroeg en hebben de rest van de dag voor ons om van de omgeving te genieten. Aan de ene kant de zee met het Ningaloo Reef en aan de andere kant zicht op de ruige bergen van het park. Marian wil niet levend verbranden en dus neem ik alleen even een duik in zee. Wat een fijn strand.
Het rif ligt toch al gauw zo’n 500 meter verderop. We zien de golven in wit schuim erop stuk slaan. Te ver om er naartoe te zwemmen in mijn eentje.
Laat in de middag zitten we buiten aan ons tafeltje wat te lezen als we plotseling vanuit onze ooghoeken iets zien bewegen. We hadden hem niet horen of zien aankomen. Het is een uit de kluiten gewassen roodkleurige kangoeroe. Hij staat rechtop. Hij kijkt ons aan. Als we bewegen om de camera’s te pakken neemt hij een paar flinke sprongen en schiet achter een bosje maar het lukt ons toch om hem op de gevoelige plaat vast te leggen. We maken ook een paar opnamen van heel tamme duifjes die onder je stoel doorlopen en bijna zijn aan te raken.
’s Avonds maken we een wandeling door het gebied en lopen naar de “gorge”. Erg hard stroomt het water niet meer nu de droge tijd is aangebroken. De verbinding met de zee is drooggevallen.
.-.-.-.-.-
Friday, May 11th. The price for staying one night here is to high for what it has to offer. So I allow myself to wash the bus before we leave. Wow the van looks good again. The only thing is the big star in the middle of the windshield that draws our attention al the time.Thanks to a Hamilton Mining road train that passed us. A big “Bang” and bingo.
Another thing is that our bus has no cruise controle. The solution is a branch from a tree that I used when bush walking since we started our tour. It fits exactly between the throttle and the steering wheel. Problem solved, no more stiff leg. We call it “Australian cruise controle”.
About 20 km’s outside Exmouth we see a sign which tells us that the NP is fully booked. We decide to keep on going till we eventually get to the rangers post. Peter, the ranger, tells us that we are lucky. Place number 9 at Yardi Creek is available but it is another 50 km’s into the park. No problem we say, so we take it. We know there is a passage at the end of the park to Coral Bay. When we ask him if we can use the track to get there in order not drive back the way we came he smiles and says “No way”.
On our way to Yardi Creek we see a quit big iguana crossing the road very slowely. Marian grabs the camera but before she is able to shoot a picture the animal has spotted us and sprints to the bushes and disappears.
Not much further we have to hit the breaks in a curve. A couple of emus cross the road. This Marian is in time to make some photo’s.
After 50 km’s we arrive at our destination quit early. We have a nice site but there are no trees to take shelter.
We park the bus in a way that we have shade from it. The awning helps a bit to. The campground is well maintained and organized. The view is great with on one hand the dunes and Ningaloo Reef and on the other hand the rough ranges from the park.
Late afternoon we sit outside reading when we see something move from aside. It’s a big kangaroo. We didn’t see or hear him coming. He looks at us. Marian wants to make a picture of the animal sitting straight up but he takes off and hides between the bushes. Got a few pictures though. There are also these little pigeons, very tame. They walk under out chairs and we can almost touch them.
Just before it gets dark we have a walk to the gorge. There is not much water coming down. The connection between the gorge, creek and the sea has dried up.
.-.-.-.-.-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten